Praat je met Marco (42), dan valt meteen op hoe trots hij is op zijn werk als vuilnisman. Al bijna vijftien jaar doet hij dit met plezier. Zijn kinderen zitten alleen in een fase waarin ze er niet zo enthousiast over zijn. Nu ze puberen, lijkt de schaamte over wat hun vader doet juist toe te nemen.
Dat steekt soms, maar Marco snapt het ook wel. In die levensfase weegt de mening van anderen nu eenmaal zwaar. Hij stapt elke ochtend met een goed gevoel de deur uit, maar af en toe voelt zijn trots toch kleiner worden door de afkeurende blikken van zijn kids.
Waarom onmisbare banen ertoe doen
In onze maatschappij krijgen sommige functies veel applaus, terwijl andere – zoals vuilnis ophalen – vaak worden onderschat. Marco merkt dagelijks dat mensen soms op hem neerkijken. Toch weet hij als geen ander hoe onmisbaar zijn werk is. Zonder mensen zoals hij zouden steden binnen no-time veranderen in een ongezonde bende. Dat vergeten we snel, terwijl hij en zijn collega’s dat elke dag voorkomen.
Zijn werk is fysiek zwaar, met lange dagen en alle soorten weer op je dak. Juist daardoor geeft het hem veel voldoening om straten schoon en leefbaar te houden. Dat gevoel van nut en betrokkenheid bij de buurt maakt hem trots. Hij ziet zichzelf als een belangrijke schakel in hoe een stad soepel blijft draaien.
Wat hem vooral frustreert, is het verschil in waardering tussen beroepen. Mensen op kantoor lijken vaker respect te krijgen, ook als hun werk nauwelijks invloed heeft op het dagelijkse straatbeeld. Marco draagt dan geen pak, maar zonder vuilnismannen is een gezonde en schone leefomgeving simpelweg niet mogelijk.
Aan zijn kinderen wil hij vooral meegeven dat werk niet draait om status, maar om wat je bijdraagt. Het gaat niet om de titel op je visitekaartje, maar om met inzet en eer je werk doen. Of je nou directeur, docent of vuilnisman bent: elk beroep telt op zijn eigen manier.
Hij probeert zijn kinderen te leren met respect naar álle beroepen te kijken en niet te snel te oordelen. Hij weet dat leeftijdsgenoten en groepsdruk veel invloed hebben op tieners, maar zijn boodschap blijft hij herhalen.
Marco begon zelf ooit in dit vak zonder dat het zijn droom was. Na van alles te hebben geprobeerd, ontdekte hij onverwacht dat dit bij hem past. Daardoor leerde hij: het is oké om verschillende dingen te testen; het belangrijkste is dat je een baan vindt waar je blij van wordt en waar je trots op kunt zijn.
Soms raakt het hem nog als zijn kinderen zich schamen, maar hij hoopt dat ze later snappen hoe waardevol zijn werk is. Voor hem is succes niet per se een bureau of een hoog salaris. Succes is met rechte rug kunnen zeggen dat je je best doet, dat je werkethiek goed is en dat je iets positiefs toevoegt aan de samenleving.
Marco blijft optimistisch. Elke dag gaat hij weer aan de slag met opgeheven hoofd, in de overtuiging dat hij echt verschil maakt. En hij hoopt dat zijn kinderen daar op een dag net zo trots op zijn als hijzelf.