Peter, inmiddels in de veertig, werkt zich uit de naad om zijn gezin te onderhouden. Hij maakt werkweken van 50 uur en vraagt zich soms af waar die energie vandaan blijft. Toch blijft hij gefrustreerd over wat hij als een oneerlijk systeem ziet. “Ik ploeter elk dag opnieuw, maar als ik naar mijn buurman kijk die leeft van de bijstand, lijkt hij dezelfde levensstijl te hebben als ik,” zegt Peter. “Hij ging tijdens de herfstvakantie op vakantie, terwijl ik gewoon aan het werk was.”
Het is moeilijk voor Peter om zijn frustraties te onderdrukken. “Elke ochtend sta ik vroeg op, ga naar mijn werk, en doe ik mijn best om mijn gezin goed te laten leven,” vertelt hij. “Maar als ik naar mijn buurman kijk, lijkt het erop dat hij geen zorgen heeft. Hij heeft vaak nieuwe spullen en gaat regelmatig weg. Hoe kan dat als ik zelf moeite heb om rond te komen?”
Ervaren oneerlijkheid
Peter benadrukt dat zijn gevoel niet voortkomt uit jaloezie. “Ik begrijp dat er mensen zijn die echt hulp nodig hebben en dat ons systeem gemaakt is om hen te ondersteunen. Maar het voelt wrang als iemand die niet werkt dezelfde voordelen heeft terwijl ik daar hard voor moet werken.”
Zijn verbazing werd nog groter toen hij zijn buurman met een overvolle auto en dakkoffer zag vertrekken. “Mijn eerste gedacht was dat hij misschien al jaren spaart. Maar na zijn recente aankopen vraag ik me af hoe dat mogelijk is met een bijstandsuitkering.”
Peter is niet de enige die zich zo voelt. “Als ik met vrienden en familie praat, hoor ik vaak dezelfde zorgen. Mensen vragen zich af of het systeem nog wel rechtvaardig is. Soms lijkt het wel beter om niets te doen, omdat werken bijna niet loont.”
Hij stoort zich vooral aan het idee dat sommigen misschien misbruik maken van het systeem. “Ik hoor verhalen over mensen die precies weten hoe ze kunnen profiteren. Of dat waar is, weet ik niet, maar het knaagt.”
Toch probeert Peter begripvol te blijven. “Misschien is mijn buurman gewoon heel slim met geld of krijgt hij wel hulp van familie. Daar ben ik niet van op de hoogte. Maar als ik elke dag werk en hij lijkt zonder zorgen te leven, dan heb ik het daar moeilijk mee.”
Wat Peter echt wil, is een systeem dat voor iedereen eerlijk voelt. “Hard werken moet beloond worden. Als mensen het gevoel hebben dat hun inspanningen niks opleveren, kan dat schadelijk zijn voor het vertrouwen in de maatschappij.”
Hij vraagt niet om minder steun voor mensen in nood, maar wel naar een betere balans. “Iedereen verdient een goed leven, absoluut. Maar het systeem zou zo moeten zijn dat het iedereen rechtvaardig aanvoelt. Het moet lonen om hard te werken.”