Een zware beslissing
Misschien klinkt het wat streng, maar ik heb ervoor gekozen mijn kleinzoon uit mijn testament te halen. Het was zeker geen luchtige beslissing. Op een gegeven moment voelde ik dat ik deze stap moest zetten. Bezoekjes van hem zijn er niet meer en het lijkt alsof hij alleen maar bezig is met zijn eigen leven. Misverstaan me niet; ik begrijp dat hij jong is en zijn carrière belangrijk is, maar het blijft pijnlijk om volledig genegeerd te worden.
De herinneringen aan zijn kindertijd zitten nog vers in mijn geheugen. Hij was mijn eerste kleinkind en had altijd een stralende lach. Onze band was sterk en we spendeerden veel tijd samen in het park, waar we de eendjes voerden of kaartspelletjes deden. Helaas zijn die dagen voorbij en zie ik hem bijna niet meer. In het begin dacht ik dat het een tijdelijke fase was, druk met studie, vrienden en later werk, maar die fase blijkt blijvend.
Ik heb op allerlei manieren geprobeerd om contact te houden. Ik belde, stuurde berichten en nodigde hem uit om bij te praten onder het genot van een kop koffie. “Ja opa, ik kom snel langs,” verzekerde hij me vaak, maar het bleef meestal bij woorden. Uiteindelijk besloot ik te stoppen met het sturen van berichten. Waarom blijven aandringen als hij niet de moeite neemt om langs te komen? Hij woont slechts een kwartiertje rijden van mij, maar zelfs dat lijkt te veel gevraagd.
De keuze maken
Op een dag realiseerde ik me: waarom zou ik mijn erfenis nalaten aan iemand die geen tijd heeft om even langs te komen? Het klinkt misschien materialistisch, maar het gaat voor mij om wederzijds respect. Er zijn anderen die wél tijd voor me maken, die op bezoek komen en om me geven. Waarom zouden zij minder verdienen dan mijn kleinzoon, die me vergeet?
Ik heb de notaris gebeld en mijn testament aangepast. Mijn kleinzoon heb ik eruit gehaald. In plaats daarvan gaan mijn bezittingen naar de kleinkinderen en goede vrienden die wel om me geven. De notaris keek een beetje verbaasd, maar ging zonder aarzelen mijn verzoek na. Het gaf me een gevoel van opluchting, alsof ik eindelijk een knoop had doorgehakt waar ik al lang mee zat.
Soms twijfel ik wel eens aan de reactie van mijn kleinzoon wanneer hij hierachter komt. Misschien voelt hij zich gekwetst, of vindt hij het niet eerlijk. Maar beseft hij wel hoe ik me al die jaren gevoeld heb zonder iets van hem te horen? Begrijpt hij dat het niet om geld draait, maar om dat gevoel van genegeerd worden en het idee dat ik niets voor hem beteken?
Mijn intentie is niet om iemand te straffen, maar ik wil ook niet doen alsof alles in orde is terwijl dat niet zo is. Misschien ziet hij het als een wake-up call, een uitnodiging om zijn prioriteiten te herzien. Misschien ook niet. Ik hoop dat hij ooit begrijpt wat hij in wezen heeft verloren, niet enkel op materieel vlak, maar vooral de waarde van familie en het samen doorbrengen van tijd.
Als ik terugdenk aan onze momenten in het park, wanneer we samen op het bankje zaten en hij enthousiast over de toekomst sprak, voel ik een gevoel van gemiste kansen. Maar ik kan het verleden niet veranderen en ik wil mijn laatste jaren niet doorbrengen met teleurstellingen. Daarom heb ik gehandeld zoals het goed voelt voor mij, ook al begrijpen sommigen dat misschien niet.
Dit is mijn leven en dit is mijn keuze. En ik geloof dat ik het recht heb om die beslissing te nemen.