“Laat me even met rust, mam, ik ben bezig!” schreeuwde ik. Daarna hoorde ik echter nooit meer iets van haar.
Elke dag was ze overladen met verantwoordelijkheden. Als een 44-jarige moeder met drie kinderen en een fulltimebaan voelde het vaak alsof de tijd niet aan haar zijde stond. De avonden bestonden uit koken, opruimen en het begeleiden van huiswerk, waardoor er maar weinig tijd voor haarzelf overbleef. Haar energie en geduld werden voortdurend op de proef gesteld.
Toen de kinderen nog klein waren, was mijn moeder altijd aanwezig om te helpen. Het zorgen voor haar kleinkinderen vond ze geweldig, en ze nam vaak huishoudelijke taken van mij over, zodat ik wat ruimte had. Maar toen mijn jongste twaalf jaar werd, veranderde dat. Mijn moeder was minder beschikbaar voor hulp en belde vaker zonder veel reden, meer om contact met mij te houden dan om te ondersteunen.
In het begin viel het nauwelijks op, maar al snel begon ik te merken hoeveel het mij belastte. Mijn agenda raakte steeds voller door die gesprekken. Op een gegeven moment barstte ik uit tegen haar. De constante telefoontjes kon ik niet meer aan. “Mam, stop met bellen! Ik trek het niet meer, ik kan niet komen, houd op met bellen!” Dat waren de laatste woorden die ik tegen haar sprak, en daarna bleef het drie dagen stil.
Een Nieuw Perspectief
In het begin voelde ik me opgelucht, maar dat sloeg al snel om in ongerustheid. Waarom belde ze niet terug? Was er iets gebeurd? Ik besloot naar haar huis te gaan. Toen ik aankwam, was de deur op slot. Ondanks mijn geklop bleef het stil. Een angstig gevoel overviel me. Met mijn sleutel opende ik de deur en vond haar vredig in bed, met een serene uitdrukking op haar gezicht.
Ik riep haar, maar kreeg geen antwoord. Het drong toen pas tot me door: mijn moeder was er niet meer. De schok was intens. Het verdriet en de schuldgevoelens over onze laatste interactie zouden me nooit meer verlaten. Het was te laat om haar te laten weten hoeveel ze voor me had betekend.