Je kijkt naar een oude kleurenfoto. Een groepje jonge meisjes poseert ontspannen samen. Ze dragen eenvoudige, nette kleding: bloesjes, rokjes, en laarzen. Geen merkkleding, geen opvallende mode, en geen overdreven make-up. Hun gezichten zijn puur, zonder opgespoten lippen, botox of contouren. Je ziet geen enkel meisje op een telefoon kijken – die zijn er gewoon niet. Ze leven in het moment.
Alles komt vredig, onschuldig en bijna tijdloos over.
En toch… er is iets vreemds. Wat is er anders aan deze foto?
antwoord:
Wat opvalt, is dat alles zo ontzettend normaal lijkt – zo ongewoon normaal als je het met vandaag de dag vergelijkt. Deze meisjes zijn uit de jaren zeventig, toen welzijn nog niet werd beïnvloed door sociale media, schoonheidsindustrieën of digitale filters.
Hun slanke figuren zijn niet het resultaat van sportscholen of crashdiëten, maar van een actief dagelijks leven. Hun uitstraling werd bepaald door omgeving, school en opvoeding, niet door trends op TikTok of Instagram. Geen duckfaces, geen injectables, geen drang om op te vallen.
En misschien valt vooral het moderne ontbreken op. Het ziet er vreemd uit, maar was ooit normaal. Mensen die deze tijd hebben meegemaakt, zeggen het zonder aarzeling: de jaren zeventig waren beter. Minder oppervlakkig. Meer verbonden. Simpeler – en daardoor vaak gelukkiger.