Het Delen van de Last
Ik ben Marianne, 41, en ik moet iets kwijt over mijn situatie. Mijn man, Dirk, werkt al lang niet meer. Daardoor sta ik alleen voor de financiële lasten en voel ik me de enige verantwoordelijke in onze relatie. Mijn liefde voor hem is er nog steeds, maar de situatie is niet langer houdbaar.
In onze begintijd werkte Dirk nog. We verdeelden de kosten eerlijk, ook toen ik meer begon te verdienen. We waren een team. Soms betaalde ik vaker voor vakanties of etentjes, maar dat was prima omdat hij dan op andere manieren bijdroeg.
Een paar jaar geleden besloot Dirk zijn baan op te zeggen omdat hij niet gelukkig was. Ik steunde hem daarin volledig. Iedereen verdient immers een nieuwe kans om te groeien. Hij wilde even pauzeren om te bedenken wat hij verder wilde doen.
Die pauze duurt echter veel langer dan ik had gedacht. Wat begon als een paar maanden, is nu meer dan twee jaar zonder werk. Ondertussen werk ik fulltime om alle rekeningen te betalen. De druk op mijn schouders groeit met de dag.
De hypotheek, rekeningen, verzekeringen en boodschappen – ik draag het allemaal alleen. Financieel redden we het nog, maar de situatie frustreert me. Ik draai lange weken van meer dan 40 uur om ons een goed leven te bieden. Toch voelt het vaak alsof ik het huishouden draai, terwijl Dirk toekijkt.
De Emotionele Last
Wat het meest steekt, is Dirks reactie als ik het onderwerp aansnijd. Hij wuift het weg met opmerkingen als: “Je verdient toch genoeg voor ons allebei?” of “Ik zorg toch voor het huis?” Toch klopt dat niet, want zelfs na mijn werkdag doe ik nog steeds de boodschappen, kook en ruim op.
Het voelt oneerlijk aan. Mijn inzet lijkt als vanzelfsprekend te worden gezien, zonder enige waardering. Het is niet alleen financieel zwaar, de emotionele prijs is groot. Ik ben op, in mijn hoofd en lijf. Dit is niet de gelijkwaardige relatie die ik me had voorgesteld. Ik ben nu meer de kostwinner dan de vrouw die ik wil zijn.
Het meest pijnlijke is misschien nog wel het gebrek aan respect. Alles wat ik doe voor onze stabiliteit lijkt hij niet te waarderen. Geen dankjewel, geen erkenning. Het lijkt alsof hij het normaal vindt dat ik alles maar op me neem.
Soms voel ik me schuldig over mijn frustraties. Hij is mijn man, ik hou van hem. Maar liefde alleen is niet genoeg als de lasten zo scheef verdeeld zijn. Wat nog meer irriteert, is dat er geen reden is waarom Dirk niet werkt. Hij is fysiek gezond en geestelijk in orde. Het komt puur door een gebrek aan motivatie.
De financiële druk zorgt voor spanningen tussen ons. Discussies over geld leiden tot ruzies. Kleine ergernissen stapelen zich op. Het voelt alsof ik niet langer een partner heb, maar iemand die op mijn inspanningen teert zonder iets terug te doen.
Ik ben het zat om altijd degene te zijn die alles regelt. Het is alsof ik een schip in mijn eentje drijvende houd, terwijl hij alleen maar toekijkt. Dit is nooit het soort relatie dat ik wilde.
Ondanks alles heb ik van alles geprobeerd. Eerst een vriendelijk gesprek, daarna directer met duidelijke verzoeken. Ik stelde voor dat hij een parttimebaan of vrijwilligerswerk zou zoeken om wat ritme terug te krijgen. Maar steeds dezelfde ontwijkende antwoorden: “Ik kijk er binnenkort naar,” of “Het komt wel goed.”
Zelfs toen ik een financieel plan maakte om hem te laten zien hoe zwaar het voor mij is, werd dat weggewuifd. “We redden het toch zo?” Nee, ík red het. En dat is het probleem. In een relatie moet je niet alleen voor elkaar zorgen, maar ook gelijkwaardig zijn. En dat zijn we nu niet. Het is misschien tijd om grenzen te stellen, niet uit een gebrek aan liefde voor Dirk, maar omdat ik ook respect voor mezelf moet hebben.