Willem is 62, gepensioneerd en woont in een klein dorpje. Al weken ligt hij wakker van iets wat op papier simpel lijkt: zijn buurman wil de versleten schutting tussen hun tuinen vervangen. Wat een makkelijk klusje lijkt, voelt voor Willem een stuk ingewikkelder.
Hij woont al zo’n twintig jaar in zijn bescheiden rijtjeshuis met een knusse tuin. Het huis is het resultaat van jaren buffelen. “Toen mijn vrouw en ik hier kwamen wonen, voelde het als een droom. Een eigen plek, een fijne buurt en gezellige buren,” zegt Willem.
Maar de tijd is veranderd. Sinds zijn vrouw is overleden, voelt hij zich vaker alleen en valt het onderhoud van huis en tuin hem zwaar. Zijn jongere buurman zit midden in de drukte van een groeiend gezin en heeft andere dingen aan zijn hoofd. “Hij werkt hard en is continu bezig om huis en tuin op te knappen. Met kleine kinderen wil je natuurlijk dat alles netjes en veilig is,” vertelt Willem.
De gezamenlijke schutting staat er beroerd bij: planken laten los en op sommige plekken is het hout doorgerot. “Mijn buurman stelde laatst voor om de schutting te vervangen door een composietvariant. Ziet er strak uit en gaat lang mee, snap ik helemaal. Maar toen ik hoorde wat het zou kosten, schrok ik me kapot,” zegt Willem eerlijk.
Geldzorgen en emotionele druk
“Ik moet rondkomen van mijn pensioen, en met alles wat duurder wordt, heb ik geen ruimte voor zulke bedragen.” De kosten lopen in de duizenden euro’s, en dat kan hij simpelweg niet opbrengen. “Ik heb altijd hard gewerkt, maar mijn pensioen is beperkt en alles blijft stijgen. Elke euro telt,” legt hij uit.
Hij zit in een lastige spagaat: de band met zijn buurman wil hij goed houden, maar meebetalen lukt niet. “Ik heb uitgelegd dat het financieel niet gaat, maar ik had het idee dat hij het niet helemaal voelde. Hij zit zo in zijn plannen, dat hij misschien vergeet hoe anders onze situaties zijn.”
Daar komt ook nog sociale druk bij kijken. “Je wilt niet die buurman zijn die dwarsligt, maar je moet ook voor jezelf opkomen. Ik weet gewoon even niet hoe ik dit moet aanpakken,” verzucht hij. “Ik dacht nog: misschien stel ik voor dat hij het hele project betaalt als hij het zo graag wil. Maar dat wringt ook, dan lijk ik net een blok aan het been.”
Het vreet niet alleen aan zijn portemonnee, maar ook aan zijn gemoed. Willem voelt zich soms eenzamer en machtelozer in zijn eigen huis. “Vroeger vroeg ik mijn vrouw om advies. Zij had altijd een praktische kijk op dit soort dingen. Nu mis ik dat kompas,” vertelt hij zacht.
Toch probeert hij optimistisch te blijven. “Misschien kunnen we een middenweg vinden, zoals alleen de ergste stukken vervangen. Of ik kijk of ik ergens iets bij elkaar kan schrapen, al is dat stevig puzzelen,” zegt hij met een diepe zucht. “Ik hoop vooral dat we iets vinden waar we allebei achter staan.”
Wat Willem meemaakt, staat niet op zichzelf. Veel ouderen lopen tegen dit soort kwesties aan. Het laat zien hoe belangrijk het is om goed te blijven praten en elkaars situatie te begrijpen, zeker als je in een andere levensfase zit. “Uiteindelijk wil je gewoon prettig wonen, zonder dat het financieel of emotioneel een uitputtingsslag wordt,” besluit Willem. Met die gedachte blijft hij hopen op een rustige, redelijke oplossing voor hen beiden.