Een eigen tuin hebben klinkt voor veel mensen als een droom: een klein stukje groen waar je zelf de regels bepaalt. Maar voor de 61-jarige Astrid bleek haar tuin niet altijd de oase van rust te zijn die ze had gewenst. De vele bladeren die telkens door de boom van de buren in haar tuin terechtkomen, bezorgen haar flink wat ergernis. Elke herfst verandert haar tuin in een tapijt van bladeren die overal op haar bloemperken, terras en zelfs in haar vijver liggen. Ondanks haar herhaalde vriendelijke verzoeken aan de buren om de boom te snoeien, blijft actie uit.
Astrid is al jarenlang dol op haar tuin. Ze vindt het fantastisch om voor haar bloemen te zorgen en lekker op haar terras een boek te lezen. Maar sinds de boom van de buren gestaag groeide, werd tuinonderhoud een grotere uitdaging. Dagelijks moet ze de bladeren opruimen en haar vijver schoon houden. Toch voelt het als een onophoudelijke klus; zodra de wind waait, dwarrelen er weer nieuwe bladeren neer die haar zorgvuldig bijgehouden tuin bedekken.
Ze heeft haar buren beleefd gevraagd of ze de boom konden snoeien. “Het is een prachtige boom, dat geef ik toe,” vertelt Astrid. “Maar ik zit telkens met die bladeren opgescheept.” De buren nemen haar probleem echter niet serieus. “Bladeren horen nu eenmaal bij de herfst,” was hun reactie, gevolgd door: “Een beetje natuur kan geen kwaad.”
Denken in Oplossingen
Na weken van bladeren ruimen en vruchteloze pogingen om haar buren te overtuigen, begint Astrid de situatie steeds zwaarder te ervaren. Ze bewondert bomen om hun pracht en waarde, maar beseft ook hoeveel tijd het kost om haar tuin netjes te houden. De extra lasten door de boom van de buren worden steeds meer een last. “Ik wil niet elk weekend bezig zijn met vegen,” zegt ze gefrustreerd. “Dit is mijn tuin, geen composthoop voor hun boomafval.”
Ze denkt erover om officieel een klacht in te dienen of wellicht een bemiddelaar erbij te betrekken en het onderwerp bij een buurtvergadering te bespreken, in de hoop dat haar buren uiteindelijk de ernst van de situatie zullen inzien. Tegelijkertijd twijfelt ze of dat wel de juiste stap is, uit angst dat dit de relatie met de buren zou kunnen verslechteren.
Astrid wil natuurlijk geen ruzie met haar buren, maar ze verdient ook een tuin waarin ze zonder zorgen kan genieten. Het blijft een lastig dilemma. Ze voelt de strijd tussen haar liefde voor de natuur en haar frustratie over het constante opruimen. Iedere keer als ze weer bladeren opruimt en de wind ze meteen weer naar beneden laat vallende vraagt ze zich af: waarom is het zo moeilijk om rekening met elkaar te houden?
Ze overweegt om nogmaals met haar buren te praten en samen naar een oplossing te zoeken, of hen uit te nodigen om een keer te helpen met de bladeren. Want uiteindelijk wil ze gewoon van haar tuin genieten zonder voortdurend de natuur achterna te moeten jagen. Voor nu blijft Astrid hopen op een verandering – ofwel van haar buren, of misschien van de richting van de wind.