Een Buurtprobleem
De situatie maakt dat Tineke zelfs begint te twijfelen aan haar buurt. “Het voelt alsof mijn buren geen oog hebben voor mijn zorgen,” zegt ze teleurgesteld. “Toen ik vroeg of ze iets konden doen om die katten binnen te houden, zeiden ze dat het niet kon omdat katten vrij moeten zijn.” Ondertussen is Tinekes vrijheid weg om van haar tuin te genieten zoals voorheen.
Het gebrek aan begrip zorgt ervoor dat ze zich meer en meer alleen voelt in haar strijd. Ze merkt dat sommige andere buren ook problemen hebben met de katten, maar niemand durft echt actie te ondernemen. “Niemand wil ruzie riskeren, maar ondertussen wordt het alleen maar erger,” legt ze uit. Voor Tineke is het onbegrijpelijk waarom niemand durft te spreken over het probleem.
Hoewel ze overweegt om hulp van de lokale autoriteiten in te roepen, is ze bang dat het alleen maar negatief uitpakt. “Ik wil niet als de mopperkont gezien worden, maar soms denk ik dat het misschien de enige manier is om serieus genomen te worden,” zegt ze peinzend.
Toch is er nog een vleugje hoop. Ze speelt met het idee om een buurtvergadering te organiseren. “Misschien als we samenkomen, vinden we een oplossing die iedereen blij maakt,” overweegt ze. Ze zou het fijn vinden als de buren gezamenlijke afspraken maken, zodat iedereen in vrede van hun stukje groen kan genieten.
Tineke’s hoop is een vreedzaam samenzijn. “Ik wil dat iedereen zich gelukkig en vrij kan voelen in zijn eigen thuis en tuin,” zegt ze. Terwijl ze standvastig haar standpunt doorzet, hoopt ze dat de buren inzien dat in harmonie samenleven ook een stukje verantwoordelijkheid betekent.