Verandering en Herinnering
Het is moeilijk om eraan te ontsnappen tegenwoordig: overal hoor je wat goed of slecht zou zijn voor het milieu. Ondanks al deze adviezen, kan ik mijn houtkachel niet opgeven. Er mag dan gezegd worden dat het niet goed is voor het milieu, maar voor mij is die kachel veel meer dan alleen een verwarmingsbron.
Vanaf het moment dat mijn man en ik veertig jaar geleden hier kwamen wonen, staat die houtkachel in ons huis. Hij hield van het geluid van het knisperende hout, de geur van het vers gehakte hout en de warmte die onze koude winteravonden zo behaaglijk maakte. Voor ons was het geen luxe, maar een manier van leven. Nu hij er niet meer is, draag ik de herinneringen met mij elke keer als ik de kachel aanmaak.
Door de jaren heen heeft de buurt waar ik woon veel gedaantewisselingen ondergaan. Jonge gezinnen zijn hier komen wonen, en er hangt een moderne sfeer. Mensen praten veel over duurzaamheid en hoe belangrijk het is om de aarde te beschermen voor toekomstige generaties. Dat begrip heb ik natuurlijk ook. Maar die houtkachel betekent voor mij veel meer dan zomaar een gebruiksvoorwerp; hij vormt het hart van mijn huis. Daarom vind ik het onredelijk om hem weg te doen omdat anderen dat willen.
Moderne Tijden en Nostalgie
“Toos, realiseer je je wel dat die rook de luchtkwaliteit aantast?” of “Elektrische verwarming is veel beter voor het milieu!” komen regelmatig mijn kant op. En ja, buren laten soms weten dat de rook hen hindert. Ik begrijp hoe vervuiling een probleem is, maar waarom zou ik mijn levensstijl moeten veranderen?
Op 75-jarige leeftijd hecht ik er juist waarde aan om mijn eigen keuzes te maken. Die houtkachel geeft me gezelligheid, roept herinneringen terug aan goede tijden en verwarmt mijn huis zonder afhankelijk te zijn van dure elektriciteit. Het lijkt soms alsof de voorstanders van duurzaamheid vergeten dat er meer is dan cijfers en emissies.
Hoewel ik geprobeerd heb het gebruik te minimaliseren, is volledig stoppen geen optie voor mij. Alleen op de koudste dagen of als ik echt behoefte heb aan die warmte, maak ik de kachel nog aan. In mijn schuur ligt nog hout dat door mijn man is gehakt; zolang dat er is, blijf ik het verbranden. Het draait om herinneringen en een gevoel van thuis.
Ik vraag me af of de jongere generatie in de buurt dat kan waarderen. Begrijpen ze dat sommige dingen voor mij niet zomaar vervangen kunnen worden door iets moderns? Misschien vinden ze het ouderwets, maar voor mij is het gewoon een manier van leven.
Ik weet dat mijn mening niet populair is. Men verwacht dat ik me aanpas voor het collectieve belang. Maar die houtkachel is een deel van wie ik ben, net als de herinneringen die eraan vastzitten. Zolang ik er ben, zal dat vuurtje af en toe blijven branden in mijn woonkamer.