Je kunt er bijna niet meer omheen: overal hoor je wat wel en niet deugt voor het milieu. Met al die adviezen blijf ik toch bij mijn houtkachel. Veel mensen vinden ’m slecht voor het klimaat, maar voor mij is het zoveel meer dan alleen warmte.
In dit huis staat hij al sinds mijn man en ik hier zo’n veertig jaar geleden neerstreken. Hij hield van het knetteren, de geur van vers gekloofd hout en die gloed die gure winteravonden zacht maakte. Voor ons was het geen luxe, maar gewoon hoe we leefden. Sinds hij er niet meer is, voelt het elke keer dat ik het vuur aanmaak alsof hij even naast me zit.
De buurt is in de loop der jaren compleet veranderd. Jonge gezinnen, alles strak en modern. Het gesprek gaat vaak over duurzaamheid en zorgen voor de generaties na ons. Dat begrijp ik ook. Alleen: die kachel is het kloppende hart van mijn huis. Hem wegdoen omdat anderen dat liever zien, voelt voor mij niet redelijk.
Nieuwe tijden, oude warmte
“Toos, die rook is slecht voor de luchtkwaliteit, dat weet je toch?” en “Elektrisch verwarmen is veel milieuvriendelijker!” Zulke opmerkingen vang ik vaak op. Buren zeggen dat ze de rook ruiken en dat hun kinderen er last van hebben. Ik snap dat de stad al genoeg vervuiling kent, maar waarom zou ik mijn manier van leven helemaal omgooien?
Op mijn 75e wil ik vooral zélf bepalen wat ik doe. Die kachel brengt gezelligheid, haalt mooie herinneringen naar boven en warmt mijn huis zonder dat ik vastzit aan almaar duurder wordende stroom. Soms lijkt het alsof de duurzaamheidsbrigade vergeet dat het leven niet alleen draait om cijfers en uitstoot.
Ik heb echt geprobeerd minder te stoken, maar helemaal stoppen voelt niet haalbaar. Ik steek ’m nog aan op de koudste dagen of als ik hunker naar die echte, doordringende warmte. In de schuur ligt nog hout dat mijn man ooit kloofde; zolang dat er is, gebruik ik het. Voor mij draait het om herinneringen en dat bijzondere thuisgevoel.
Soms vraag ik me af of de jongere generatie in de wijk dat ziet. Snap je dat sommige dingen voor mij niet zomaar te vervangen zijn door iets nieuws? Misschien noemen zij het ouderwets, voor mij is het gewoon mijn manier van leven.
Ik weet dat mijn kijk niet populair is. Er wordt verwacht dat ik me schik naar het grotere geheel. Maar die houtkachel is een deel van wie ik ben, net als alle herinneringen die eraan vastkleven. Zolang ik er ben, zal dat vuur in mijn woonkamer af en toe blijven branden.